17/3/10

3.200 τίγρεις απομένουν ελεύθερες στον κόσμο


Tο Eτος της Tίγρης, που συμπίπτει φέτος με το Παγκόσμιο Έτος Bιοποικιλότητας, μπορεί να αποδειχτεί τυχερό για το απειλούμενο είδος. Tον Σεπτέμβριο του 2010 θα πραγματοποιηθεί στο Bλαδιβοστόκ της Pωσίας Διεθνής Συνδιάσκεψη για τις Tίγρεις, στην οποία αναμένεται οι 13 ασιατικές χώρες στις οποίες διαβιεί το είδος, να προχωρήσουν σε μια φιλόδοξη ατζέντα για τη διατήρησή του.
ΕΔΩ να διαβάστε το άρθρο της ημερησίας

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Οικολόγοι με βρόμικους σπόνσορες

Ένα σκάνδαλο έρχεται να ταράξει την αποχαυνωτική αυταρέσκεια των μονοπωλίων του διεθνούς περιβαλλοντικού ακτιβισμού. Ανάμεσα στους χρηματοδότες των μεγάλων περιβαλλοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων των ΗΠΑ, βρίσκονται και οι μεγάλοι ρυπαντές του περιβάλλοντος.

Το σκάνδαλο έχει ήδη όνομα στην ούγια: Climategate. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σκάνδαλο ηθικού ξεπεσμού και πολιτικής διαπλοκής που βαραίνει το αμερικανικό οικολογικό κίνημα κι έχει αυτονόητες προεκτάσεις στα αδελφά κινήματα ανά τον πλανήτη.

Στις ίδιες τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο η θύελλα των επικριτικών σχολίων που έχει ξεσηκώσει η διαπίστωση του σκανδάλου, αλλά και τα ρήγματα που διανοίγονται τώρα πια εντός των κόλπων του αμερικανικού οικολογικού ακτιβισμού.

«Ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη οικολογική κρίση στην ανθρώπινη ιστορία, πολλές πράσινες οργανώσεις που υποτίθεται ότι θα ηγούνταν του οικολογικού αγώνα, αντίθετα, ασχολούνται με το να εισπράττουν σκληρό νόμισμα από τους μεγαλύτερους ρυπαντές του πλανήτη» προλόγιζε ένα μακροσκελές άρθρο του στο προοδευτικό περιοδικό «The Nation», ο ανεξάρτητος βρετανός δημοσιογράφος Γιόχαν Χαρί, με το οποίο έφερε στο προσκήνιο της δημοσιότητας τους ψιθύρους που ακουγόταν εδώ και πολλά χρόνια.

Υπάρχει προϊστορία

Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ψίθυροι για οικονομική εξάρτηση μέρους του οικολογικού κινήματος από ρυπογόνες πολυεθνικές κυκλοφορούσαν από τις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ο τότε πρόεδρος της μεγάλης αμερικανικής οικολογικής οργάνωσης National Wildlife Federation Τζέι Χέαρ, άρχισε να εισπράττει δωρεές από μεγάλες πετρελαϊκές όπως η Shell και η British Petroleum. Ο Χέαρ έφυγε για πάντα απ' αυτόν τον πλανήτη το 2002, αφού προηγουμένως μεταπήδησε από την προεδρία της οργάνωσής του, στη θέση συμβούλου του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ομως, άφησε πίσω του ένα παράδειγμα που βρήκε πολλούς μιμητές. Την πρακτική του σπόνσορινγκ (χρηματισμού) μεταξύ εχθρικών στρατοπέδων.

Αρχικά, αυτή η πρακτική θεωρήθηκε εξαιρετική ιδέα. Οι οικολογικές οργανώσεις θα αποδέχονταν την οικονομική διαπλοκή με τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, για να τις αλώσουν «από τα μέσα» και να επηρεάσουν την επιχειρηματική τους στρατηγική προς όφελος του περιβαλλοντικού αγώνα. Φυσικά, συνέβη το αντίθετο. «Η πρακτική του σπόνσορινγκ κυρίευσε μεγάλο μέρος του οικολογικού κινήματος, που σε αντάλλαγμα προσφέρει κατανόηση και υιοθέτηση της τεχνοκρατικής άποψης για το περιβάλλον» είπε σε πρόσφατη ραδιοφωνική της συνέντευξη η Κριστίν ΜακΝτόναλντ, μια γνωστή αμερικανίδα ακτιβίστρια με πικρή πείρα από το πέρασμά της από την οργάνωση Conservation International το 2006.

Με καλό μισθό

Εκεί, διαπίστωσε γρήγορα τον εκφυλισμό των οργανώσεων από σπόνσορες (όπως οι British Petroleum, American Electrical Power και PacifiCorp), και τη μετάλλαξη των ακτιβιστών σε υπαλλήλους των χορηγών -μάλιστα κάποιος Στιβ Σάντερσον, στέλεχος της οικολογικής οργάνωσης Wildlife Conservation Society, εισέπραττε ετήσιο μισθό 225.000 δολαρίων ως επαγγελματίας ακτιβιστής, μισθό σχεδόν ισάξιο με εκείνους των προέδρων των δ.σ. του επιχειρηματικού τομέα.

«Χρειάστηκαν δύο δεκαετίες για να γίνει αυτή η σχέση διαφθοράς και διαπλοκής, η νόρμα λειτουργίας των μεγάλων πράσινων οργανώσεων» γράφει ο Γιόχαν Χαρί, στο άρθρο του με τίτλο «Ο Λάθος Βασιλιάς του Πράσινου», υπονοώντας την υποκατάσταση του πράσινου της φύσης από το πράσινο των δολαρίων. Και σαν παράδειγμα της παράνοιας που επικρατεί στο χώρο του οικολογικού ακτιβισμού με τις χορηγίες των ρυπαντών, γράφει «είναι σαν να λέμε ότι οι εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα επιδοτούνται από τη χούντα της Βιρμανίας, από τον Ντικ Τσένι και τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=141070